Yine sabah olmuş, yine akşam olmuş. Bu ne zamandan beri böyleymiş.
Artık günleri, ayları, yılları saymayı unutmuş. Kendi varlığını, duygularını unutmuş. Sahi var mıymış? Hiç var olmuş mu? Ya da günün birinde fark eden olacak mıymış? Sadece bu umut onu ayakta tutuyormuş. Ne ara bu kadar yok olmuş. Hatırlamıyormuş. Masallara başlarken, bir varmış, bir yokmuş denir ya, ama bu masalda bir tuhaflık varmış.
Bir varmış, evet varmış ama biri yokmuş. Nereye gitmiş? O koskoca ormanlıkta bir yangın çıkmış. Biri yokmuş ve o orman yanmış, saatlerce, günlerce, aylarca ve hatta yıllarca küle dönmüş ve toprak çoraklaşmış. Değil bir ağaç, yaşama dair hiçbir iz yokmuş. Çağlayan bir ırmak varmış bir yerlerde. İçinde çeşitli balıklar ve farklı canlılar neşe, huzur ve mutluluk içinde yaşar giderlermiş. Her şey ışıl ışıl, suyu berrakmış. Ama birileri set çekmiş ırmağın önüne, setin ardında kocaman bir göl olmuş. Gölün suyunu kullanırken, hunharca kirletmişler ve onu da kurutmuşlar. İnsanlık, her şeyi sonsuz sanırmış. Hem doğayı, hem de kendi cinsini yok ediyormuş. Yine bir varmış, birileri yokmuş. Her şey kendi akışında ilerliyormuş. İlerliyormuş ilerlemesine ama örselene örselene.
Bir küçük kızın masalını dinlemiş yıllar önce. Anne ve babası yollarını çoktan ayırmışlarmış. Küçük kız her ikisinin de parçası olduğunun farkındaymış. Annesine şöyle demiş bir gün; Her çocuk doğduğunda bir anahtarla doğar. O kalp anahtarıdır. Sevdiği kişiyi bulduğunda anahtarıyla onun kalbini açar ve onunla evlenir. Benim babam, kendi anahtarını kaybetmiş, sonra bir yerlerde başkasının anahtarını bulmuş, onunla senin kalbini açmaya çalışmış, ama uymamış. İşte bu küçük kızın masalındaki gibi; Bir çok insanın anahtarı kayıpmış. Doğru anahtarı bulanlar mutlu mesut yaşıyormuş. Bulamayanlar da halen arayışı sürdürüyormuş. Bu masalda gökten üç elma düşmemiş. Çünkü, elmalar kurtlanmış, çürümüş, kurumuş. Gökten, sevgi, aşk, merhamet, vicdan, belki umursamazlık, yalan, dolan düşmüş.
Anahtar misali, herkes kendine uyanı almış ve bu masalda burada bitmiş.
