Fırtına’dan Fırtına’ya/Fatma ALTUN

İnsan niyeyse dara düştüğünde hatırlıyor Rabbini,  dar olduğunda ona dünya, sarılıyor duaya.  Açtım ellerimi semaya, tıkadım kulaklarımı. O zaman yükseldi sesleri yürek atışlarımın. Duydum… Duyuyorum içimdeki çocuğun çığlıkları kahkahaya dönüyor. Şükürler olsun rabbim! Bu günüme…

Dünüme… Yarınıma şükürler olsun diyor… 

Engin denizlere açılmayı isteyen bendim. Sen sadece rüzgarımı eksik etmedin… Tamam, belki ben hafif bir meltem istemiştim ve sen fırtına verdin, Ama bilirim, sen olmasaydın gemileri yüzdüremezdim… Tamam belki tayfalar döküldü denize ve ben yapayalnız kaldım. Ama bilirim, sen hem yanıbaşımdaydın… 

Kör kuyulara bakan biriydim, uzak kıyılara ulaştırdın.   Bir zamanlar fırtınadaydım, sen beni fırtına yaptın, gemi yaptın, deniz yaptın… Kulağıma üflenen adınla beraber yol almaktaydım. Kulağıma üflenen adımla beraber yol almaktayım.