mor sayfalar 

Kırk üç yaş bazı insanlar için hayatın başlangıcı sayılırdı. Neden o da başlangıç yapmasındı. Ama el alem ne der? O ne der? Bu ne der? diyerek. Başkalarının fikirleriyle yaşarken, kendi fikirlerini sümen altı etmişti.

Ben yapamadım. Güneşleri doğdurup batırdım sadece. Onu da yapan ben değildim ya, her neyse… Eve girerdim akşam olurdu. Yoksa akşam olduğunda mı eve dönerdim? Ev… Neydi ev?

İşte bu gün başlayacaktı rüyalarını yazmaya.. Su ısıtıp sallama bir çay yaptı kendine, bir dilim ekmek ısıtıp üzerine bir parça kaşar koydu. Sallama çaydan da,tost haline gelmemiş bu ekmek peynir ikilisinden de nefret ediyordu.

Anlatılan her hikaye bulunmuş mudur? Bulunur, bulunacaktır. Bulduğumuzda anlatılacaktır. Çünkü bütün hikayeler yaşanmalıdır.

İnsan olanı severim, olamamışını sevmeye zorlanırım. Ama vazgeçmem sevmekten. Çünkü sevmek bana aittir.

O sırada ilginç bir şey oldu. Birden ortalığı aydınlatan ışığa doğru gözlerini çevirdi, Aman Allah’ım! O da ne? Havada, fırından uçup gelen kocaman alevlerle dolu büyük bir tahta parçası, okulun bahçesine doğru uçarak geliyordu. Koşarak oğluna doğru gitti. Alevler içindeki büyük tahta parçası tam oğluna çarpacakken eliyle hızlı bir şekilde tahtayı vurarak uzaklaştırmaya çalıştı.

Aslında çok da fena bir şey değil evinde, yatağında ölmek. Yaşım da uygun. Hatta cenazede, doğum tarihimi görünce o siyah tenekede ooo, bayağı da yaşlıymış diyecekler, acımaktan bile vazgeçecekler biliyorum. İyi de benim bunlardan zaten haberim olmayacak.

Yaşadığım sürece bana düş kırıklığı ve aşağılanma duygusunu en derinden tattıran bu topraklar için hâlâ mücadele ettiğime, başkalarının yara izlerine kaygılandığıma, benim dışımda herkes şaşırıyor.

Öğretmen, Ali ile gizlice konuşarak adaylıktan çekilmesini bu oyunu ortaya çıkartmak için birlikte hareket etmeleri gerektiğini söyledi. Veli’nin teneffüslerde, arkadaşlarını toplayarak kantine gittiğini gören öğretmen gizlice takip ettiğinde tam da düşündüğü gibi, çikolata rüşvetini Veli’nin verdiğini tespit etti.

Ben rüya görmem bilirsin. Ama dün gece, hani sana anlattığım o kâbus gibi gecede gördüğüm tır şoförlerinden birini gördüm, kısacık bir an, eminim. Yüreğim sıkışarak sıçradım. Asla korku değildi beni uyandıran yine o yılların acısı, çaresizliği düştü içime, yakıp kavurarak. Unuttum deme, ihtiyar bunak..Yine anlatıp yine ağlamak istemiyorum.

Torunları, onun kucağında oturmak için yarıştılar. Ellerini, kocaman açıp hepsine sıkı sıkı sarıldı. Yeni yapılacak olan evleri için ise sürekli fikir üretiyorlardı: “Babaanne, bahçesinde salıncak ve kaykay koyalım.”

Boğazıma sarılıp kalbime kadar ulaşan o tutkulu nefesin içinde çırpınmaya başlıyorum; ruhum çığlıklarla ve kahkahalarla biçim değiştiriyor, nefesinin yakıcı sıcaklığını duyuyorum.