mor sayfalar 

Masallarla büyümedim ben. Bana masal anlatacak olan üç kişi vardı benim hayatımda. Annem, babam ve babaannem.

Duygulandı Yusuf, göz pınarlarından damlalar birbiri ardından dökülmeye başladı. Sonra kimseye belli etmeden eliyle gözlerini silip, kararlı ve inançlı bir şekilde “Arkadaşlar, gün ışıdığında yine başlayacağız kazıya ve o ışık huzmesini görene kadar devam edeceğiz.

Cehennem sona ermedi, daha bağışlanmadım anlaşılan. Yine gökyüzünü görebiliyorum. Midem berbat, göğsüm yanıyor. “Yaşıyor!” diye haykırıyor genç adam: “Yaşıyor!”

Burada ara vermeliydi yazmaya. Bundan sonrasını için sert bir kahveye ihtiyacı olabilirdi ancak kuzine sobanın üzerinde demlenen Etiyopya, ona göz kırpıyordu. Meyvemsi bir kahve de hiç fena olmazdı.

Oyuncular zaman zaman yer değiştiriyordu, bir avuç insandan biri gelip biri gidiyordu. Çok geniş düşlerdik oysa ki yaşantımızı. Tarif edemezdik anlatırken içine sığdırdıklarımızı. Aslında dar bir alanda kısa paslaşmalarla ayakta kalıyorduk, adına çok seslilik diyorduk.

“Evde tek başıma yüksek sesle konuşmaya başladığımda anladım, ben bu işi becereceğim. Yani artık yalnız olsam da beni sözümü kesmeden dinleyen biri var. Her ne kadar cevap vermese de beni dinliyor. Bu ilk sabahımdı, hiç üşenmedim kendime güzel bir çay demledim.

İçim sıkıntılı bir şekilde, kızıma ve arkadaşlarına sımsıkı sarılıp oradan ayrılmıştım. Ayrılırken 'gözüm arkada kaldı' derler ya. Gözüm arkadaydı, gözlerimden denizler akarken. (...)

Yerinden kımıldayamıyordu. Aklı eşinde kalmıştı, ona birkaç kez seslendi, ama cevap alamadı. Zaten bu sallantıda duyamazdı. Hafif başlayan sallantının gittikçe şiddetlenmesi onu çok korkutmuştu.

Duvar çatlaklarının ve siyah sızıntıların iz aldığı çizgileri ardımda bırakarak oturmuştum sandalyeme. Yüzüm perdenin aralığından belli belirsiz sızan güneşe dönüktü. Ardım ise griye...

Sevdiğim bir tanıdığım bana bugüne kadar hiç aklıma gelmeyen bir soru sordu. “Bulgaristan’dan Türkiye’ye göç ederken arkadaşlarınla nasıl vedalaştın?” Vedalaşmak mı?.. Arkadaşlarla vedalaşmak mı?...

Kadınların sanat ve edebiyat ortamında görünürlüğünü arttıran ve belirginleştiren kimi kayda değer etkinlik, festivallerden söz açmanın gerekliliğiyle söz konusu "Dünya Kadın Sanatçıları ve Edebiyatçıları İstanbul'da" etkinliğinin basın bültenini okurlarımızla paylaşıyoruz.

Saatin tik takları canına tak demişti. Zaten uyuyamıyordu. Bu da bahanesi olmuştu. Neden korkuyordu ki? Gidip başvuracaktı. O iş olmadı diye hayal kırıklığı yaşamaya gerek yoktu. Denemenin ne zararı var? Önünde sonunda bir kapı açılacaktı. Azimli sıçan dağları deler demişler.