ÖYKÜLER  ve ÖZGÜR METİNLER

Tanımasalar görmeseler de kırlangıçlar, kargalar, güvercinler, kumrular seni soruyorlar, neden gelmediğini meraktalar, diyemiyorum ki ayrıldık, o kendi yoluna ben kendi yoluma.

Aziz, "Susuzluktan," dedi. Adil Öğretmen, "Neden susuz bırakıyorsunuz çocuğu? Su vermezseniz ölür," dedi şaşkınlıkla. Öfkesini ve kızgınlığını el ve kol hareketleriyle belli etmeye çalıştı. Aziz, "Kızamık geçiren bir çocuğa su verilmez ki," diye bilgiçlik taslayarak yanıtladı.

Sesler gaipten gelirde üç harflilerden haberler getirdiğini, onlarla dostluklarını her fırsatta ahaliye anlatan hocalar bu işin kaymağından biraz da biz yesek demezler mi.? derler elbet. Nasıl mı?

İnsan ana diliyle ağlamalı, hatta kahkaha atarken, ağlarken tanıdık sesler çıkmalı dudaklarından. Sürgündeki bir yazarın kendi dilinin sözcüklerinde çocuksu bir gezintiye çıkmasına benziyor sözcüklerle imtihanım.

O zamanlar yalnızca iyiliği biliyorduk. Bir gün çocukluğumuzu anımsayacağımı, çıplak ayaklarımızla derede yürürken, çakılların çıkardığı sesi ve üzerimize sıçrayan damlaları özleyeceğimi  bilmiyordum.

Pala Nedim kendisine enayi dedirtecek bir adam değildi, çok acımasızdı. Süleyman Bey asla işin buralara varacağını düşünmemişti.

Dönerek pencere camındaki yüzüne, neye karar verdin, ne yapmak istiyorsun? diye seslendi. Pencere camının ardındaki üzgün ve endişeli yüzü cevap verdi. Eksikliğini duymuşuz hep, eksikliğe şükretmişiz.

Sırtımızda yaramızın gömleğiyle dolaşırız bu topraklarda. Kanatır her gün bizi, birilerini. Rahat yüzü göstermemek için yemin etmişçesine sürekli yeni yaraları kanatır.

Yürüyorum, kepenkleri hiç olmamış, kapanmaya da tenezzül edilmeyen, içinde in cin top oynayan sessiz dükkanların önünden mahallenin ikinci bakkal dükkanına doğru.

Aynayla vedalaştı. Pencereden sokağa baktı. Her sabah öyle yapardı. Evden çıkar çıkmaz, özenle tarayıp şekiller verdiği, siyaseten boyattığını zannettikleri doğuştan kızıl saçlarını militanca bir baş hareketiyle dağıttı.

Cinnet bu, tüm dünya zıvanadan çıkmış, diye söylendi odada öfkeyle. Resmen cinnet... Ev dandini yine. Koltuğa özenle oturttuğu annesinin iniltileri geldi kulağına. Toz içinde ev.

Evet, adım bu benim. Deli. Bana deli derler. Çünkü ben kimsenin görmediği mavi kediyi görürüm. Ben, gözlerimi sonuna kadar açınca sokakları ışıl ışıl yapan vitrinlerdeki cansız mankenleri gülümserken görürüm.