ÖYKÜLER  ve ÖZGÜR METİNLER

Gözlerini hep başkalarına çeviren bu kör kalabalığın kendisini görmesi mümkün değildir. Bundandır sohbetleri yavan, anlamsız ve gereksiz sözcüklere dönüşmektedir.

Annesinin itiklediği sandalyede oturan çocuk, çocuk dediğime bakma, yirmi beş yaşlarında bir koca adamdı.

Kahvesinden arka arkaya iki yudum daha aldı. Başını sol yana çevirdi. Duvardaki fotoğrafa baktı. “Sen bırakıp gittin, ben de vazgeçebilirim.” dedi ve çerçeveyi düzeltmek için kolçaklardan destek alarak ayağa kalktı.

Peri masallarındaki prenslerin ve prenseslerin mutluluklarının gizemine dalıyorum. Sahiden yaşandı mı o masallarda anlatılanlar.

Eve doluşan köyün genç kızları, merakla sormuşlar babaanneme: “Kız Fadime, senin adam hangisi?” Kınalı elleri kanaviçe perdeyi hafifçe aralamış.

Çocukluk günlerinde hava çiçek kokardı. O ılık, yumuşak ve rahatlatıcı koku, sanki denizden geliyordu; oysaki bu kentte deniz yoktu.

Eskiden içerideki kalabalık yüzünden hep gıcırdayan ahşap zemin, artık sadece Semih Usta ortaya doğru yürürse inleyerek cevap veriyordu.

İlk zamanlar gerçekten benim oyuncaklarımla onun yönettiği, birbirimize rolleri dağıttığı eğlenceli oyunlar oynuyorduk.

Bunun yalnızlıkla bir ilgisi yoktu, yalnızlıktan korktuğum için de değildi. Bazen korkutucu gelse de genellikle seviyorum yalnızlığı.

“Olmuyor” dedi gözlerini gözlerinden uzaklaştırarak. Restoranın duvarındaki çiçek motifine takılı bakışları üzgündü. Harfler boğazına kuyruğa girer gibi dizilmişlerdi.

Ben adını 'Fuar Kütüphanesi' koydum. Çöp ev beklerken böylesine emek harcanmış, konumlarıyla evden giden bireylerin yerlerini almış malzemelerin her gün düzenli olarak tozunu aldığını söylüyor.

Kararlı bakışlı, uzun boylu esmer çocuklar pullamaya çıkmışlardı. Sokak başında uzun ince gölgesini görüp korkmuşlardı, korkuları geçince saklandıkları yerden çıkıp yaklaştılar.