ÖYKÜLER  ve ÖZGÜR METİNLER

Anlam veremediği bir esinti girmişti tam göğsünün ortasına. Gömleğinin düğmelerine ilişen parmakları ilk beraatini vermeye kararlıydı. O susmayan sesi içinden söküp atacaktı.

Hazır yakalamışken ilhamı paçasından devam mı diyorsun; 'Sıradanlığa heyecan katarsan eğer,' 'Düşünmektense eyleme geçilmeli,' 'Kaf Dağı'nın arkasını görmek istersen?' 'Yola erken çıkana takıl' 'Belki saçma, belki tam yerinde' 'Taş gediğini bulduysa bizce ne ala' Bu son dizelerde sana gelsin, sessiz kendini biri zanneden kibirli.

Bağlamın dışında kalan sözcükleri kağıdın bir köşesine iliştirdi. Ölen, öldüren, avcı ve katilin tragedyasını dehşete tanık kalabalıkların balık hafızalı olduğunu biliyordu. Bağlamı o da unutacaktı bir köşeye iliştirmese. “Bir zamanların acı çekmiş halkı kendini yok edenlere benziyor.”

Şimdilerde hiç unutmadığım, bir ay öncesi ve bir ay sonrası çevremdekilere bıktırırcasına anımsattığım ve gündemde tuttuğum gün, o an için bende bir anlam ifade etmiyor tabii

Dil, geçmişi anlamadan anlatmaktan yoruldu. Bilinen ama unutulan bir şey var; büyük yanlışı yaptıran küçük yanlışlar, büyük defteri yazdıran küçük defterdir.

Zaman geçtikçe soğuktan titremelerine engel olamıyorlardı. Kemal’in öksürükleri daha da artıyor, Yusuf ise titreyen bedenine engel olamıyordu.

Uzun zamandır hava kötüydü, gökyüzü bulutlarla kaplı, kara bulutlarla. Kirpi alışmıştı artık sadece bulutları aşabilen cılız güneş ışığına. Günlük yürüyüşünü yapmaya çıktı. Biraz gitmişti ki bir gök gürültüsü ardından sağanak yağmura yakalandı, dönmeye karar verdiğinde çok geçti artık. Kapıldı sel sularına, akıntıya bıraktı kendini…

Hissediyorum acı dolu bir yüzyıla 2024'e girişi duyuyorum. Barış dolu, başarı dolu, hastalıksız, sağlıklı yıllar diliyoruz birbirimize, kan kırmızı şarap sıvısından, kadehlerden yansıyan ışımaları altında. Ağızlar hiç ağlamaya açılmayacakmış gibi gergin gülüyor.

Genellikle sahip olamadıklarımız bizim için hayâldir. Benim de hayâllerim ilkokul çağında başlamıştı. En önemlilerinden biri, adımın büyük harflerle yazıldığı gümüş künyeydi. ‘’Künye’’ adını öğrenmemi ve ilk tanışmamı sağlayan öğretmenimdi.

Öldürmek iç güdüsü içimde yönetemediğim, engelleyemediğim faaliyetleri örgütlüyordu. Öldürmek bir oyun, bir zevk aracı sanki geçmişte kalmış bir acının intikamı gibiydi. Sürekli aklımda birilerini öldürme planları ile yaşıyordum.

Yazın ortasında yağan sağanak yağmur geç kalmış bir nisan özlemiyle otobüsün camını döverken ben de geç kaldığım hayatıma yetişebilmek için kestirme bir yol arıyordum. Zaman yolcularına öykündüğümden değil ama bugün ilk defa geri dönebilmeyi istedim.

İnsan baktığı şeye de benziyor. Biz benzeyerek büyürüz; dağlara, sulara, güneşe, aya ve taşlara bakarak büyürüz. Kavlimiz vardır, zamanla onlar da bize benzer.